"Boat, madame?"

Ein tidleg morgon medan det framleis var morkt tok med dei tungene sekkane paa ryggen atter ein gong og starva oss av stad mot New Delhi railways station og denne gongen skulle me ikkje tilbake. Togt vaart var heldigvis presist og me vart geleida inn i vaar eigen vesle kupe, dette kom til aa gaa fint, berre 16 timar framfore oss til neste destinasjon: Varanasi (den heilage byen). Desverre vart toget forsinka og ein litt rar og litt god konduktor kom inn og provde aa forklare paa aarlig engelsk baade ein,to,tre og fire gonger. Til slutt fekk me med oss at toget iallefall var 4 timar forsinka fordi det hadde vore ei ulykke paa eit av toga framfore oss. Seinare fekk me vite at eit av toga framfore oss hadde hatt fullt av mennesker paa taket og daa toget hadde koyrt under ei laag bru var det 100 mennesker som vart drept, heilt forferdeleg!Daa vart det plutseleg ikkje saa faelt at toget var forsinka lenger, fram kom me uansett.

Paa stasjonen vart me henta av ein rickshaw som Shiva(bestyrar paa hostellet vaart) hadde ordna for oss. me vart koyrt igjennom endaa smalare gater og naar me ikkje trudde det kunne bli smalare,vart det jammen det. Me koyrde igjennom gater fulle av mennesker,kyr,geiter,butikkar,marked,lukter og ulukter. Om me ikkje hadde faat med oss at me var i India,saa gjorde me det jammen no.Etter kvart maate rickshawen stoppa og me fortsatte til fots. Varanasi hadde allereie fasinert oss til det maksimale! Daa me endeleg kom fram til gjestehuset vart me mott av ein smilande mann, Shiva, han forklarte oss mykje nyttig om Varansi, kva som var verdt aa sjaa osv. Rommet vaart var i 5.etasje og daa me opna vindaugene fekk me ei fantastisk utsikt over Varanasi og Ganges! Vart utruleg mykje skryt her no, men det var verkeleg saa fantastisk som det vert beskrevet her!

Hostellet vaart var plassert ikkje langt i fraa dei saakalla Ghatane(trappene ned mot Ganges) som Varanasi er saa kjendt for og  det var utruleg aa spasere langs desse og sjaa paa livet. Elva og byen er heilag for hinduane og det er fullt av pilglimar,som kjem til byen for aa faa velsigning av ein Brahman eller bade i den heilage(dog utruleg skitne Ganges). Hostellet hadde ogsaa ei litt mindre delikat plassering i forhold til ein annan ting Varanasi er kjen for, likbrenning. Det hoyres forferdeleg ut, men eigentleg var det noko fredfullt og fint over denne seremonien. Hinduane trur at dersom ein person doyr, eller vert "gravlagt" i Varanasi slepp dei fri fraa gjenfodinga og faar Moksha(frigjering/Nirvana) for dei var interessert i det. Spesielt aa vere vitne til dette, mennene i familien til den avdoydde bere baara med den dode og duppar det i Ganges, etter det maa den dode torke, saa vert det lagt paa baalet og den eldste sonen tenner paa baalet som tek ca.3 timar aa brenne fullstendig opp. Kvinner har ikkje adgang til desse seremoniane,daa kvinner gret og om nokon gret under seromonien faar ikkje den dode Moksha.

Boat, Madame? Kanskje den setninga me hoyrde flest gonger medan me var der. Aa ta ein baattur paa ganges er obligatorisk naar ein skal til Varanasi,og dette veit baatmenna. Og alt maset var verkeleg verdt det. Vaar baatmann Baloo tok oss med paa too vakre baatturar der me fekk med oss baade solnedgang og soloppgang,og ja, det var verdt det. Fantastisk!

Me er begge to eininge om at Varanasi har vore den byen me har likt best til no. Sjolv om det heile tida(som overalt i India) er noko som skjer heile tida,kaos,lyd osv. I Varanasi er det og rom for aa slappe av., Og det aa sitte langs Ganges ein sein ettermiddag,ete notter som me har kjopt fraa ein lokal selgar paa gata, kjenne ettermiddagssola varme, snakke med nydelege mennesker, bringe fram gode minner.

Me motte ein mann som lagde floyter, han kunne svaert lite engelsk hadde fillete klaer og saag (som saa mange andre indiske) fattig ut. Men han tok seg tid til aa sette seg ned med oss, og spelte fantastiske vakre melodiar paa floyta si, smilte,lo og hadde glimt  auga. Sjolvsagt endte me opp med aa kjopa kvar vaar floyte og mannen som me ikkje trudde kunne smila breiare,gav oss eit smil som var verdt dei 100 rupiane(13 kr) gange 1000 og meir til, som me betalte for dei heimelaga floytene. Det er slike ting som er saa fint med India, heile tider moter ein mennesker som gir saa mykje av seg sjolv. Me kjem til aa sakne dette landet.

I skrivande stund er me komen trygt fram til Kolkata kor me skal tilbringa den siste veka av India-opphaldet vaart, meir om denne byen seinare.Alt er bra med oss, saknar dykk der heime innimellom, men er ikkje klar til aa reise heim endaa.

Klem fraa Ingvild og Ragnhild i Calacalacuttucuttacutta eieeiiii!